بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 به دلیل مقاومت به انسولین سطح قند خون بالایی دارند. در افراد سالم، انسولین تضمین می کند که قند از خون به سلول ها می رسد.
در بیماران دیابتی نوع 2، سلول ها کمتر به انسولین پاسخ می دهند و قند در خون تجمع می یابد.
در مطالعه‌ای روی موش‌های دیابتی، عسل هانی تاج گونه‌ی زنبور عسل Geniotrigona thoracica توانست از افزایش قند خون ناشتا، افزایش غلظت انسولین و تثبیت و گاهی اوقات بهبود سطح چربی خون جلوگیری کند.
علاوه بر این، استرس اکسیداتیو و نشانگرهای التهابی پانکراس کاهش یافت. دانشمندان از نتایج خود به این نتیجه رسیدند که این عسل خاص می تواند از پانکراس محافظت کند و اثر ضد دیابتی را به عسل نسبت دهد.
اضافه وزن و ورزش نکردن کافی همراه با استعداد ژنتیکی مربوطه به ایجاد دیابت نوع 2 کمک می کند. دیابت نوع 2 خطر آسیب به اندام ها و رگ های خونی را افزایش می دهد. حملات قلبی، سکته مغزی و به ویژه نارسایی کلیه از عوارض شایع دیابت نوع 2 هستند.
از طرف دیگر دیابت نوع 1 یک بیماری خود ایمنی است که به پانکراس آسیب می رساند. پانکراس مسئول تولید انسولین است.
فرض بر این است که ال فنیل آلانین موجود در عسل مسئول این امر است. اما چرا عسل، که بیشتر شکر است، بسیار متفاوت از شکر تصفیه شده عمل می کند؟ محققان گمان می کنند که این به دلیل توانایی عسل در مهار آنزیم های خاصی مانند آلفا آمیلاز و آلفا گلوکوزیداز است.
زیرا حتی اگر مواد دیگر فقط بخش کوچکی از عسل را تشکیل دهند، به نظر می‌رسد که اثرات شگفت‌انگیزی دارند و به وضوح عسل را از مخلوط قند مصنوعی متمایز می‌کنند.
آلفا آمیلاز اجزای نشاسته را به الیگوساکاریدها تجزیه می کند. آلفا گلوکوزیداز به نوبه خود اولیگوساکاریدها و قندهای دی و سه گانه را به قندهای ساده تجزیه می کند.
مهار این دو آنزیم، جذب قندهای ساده از روده را به تاخیر می اندازد، به این معنی که سطح قند خون پس از خوردن غذا به شدت افزایش نمی یابد. این باعث می شود عسل به روشی مشابه برخی از داروهایی که برای درمان دیابت نوع 2 استفاده می شود، عمل کند.
