در ساخت و ساز بتنی کنونی، معمولاً از نوارهای لاستیکی الاستیک در درزهای آب بندی و عایق رطوبتی قطعات مونتاژ و انواع ایزوگام شرق دلیجان استفاده می شود. برای سازه‌های بتنی زیرزمینی، طراحی استاندارد برای آب‌بندی درزها از نوارهای لاستیکی پلیمری اتیلن- پروپیلن-دین مونومر (EPDM) استفاده می‌کند که به صورت محیطی در وجوه انتهایی قطعه چیده شده‌اند (Ding et al. 2017 ).
نوارهای لاستیکی کامپوزیتی مبتنی بر بتونه دارای ویسکوزیته و خاصیت ارتجاعی زیادی هستند که می تواند تا حدی اثرات نامطلوب نقص رابط در اتصالات را جبران کند. برای ارزیابی توانایی ضد آب در اتصالات، توجه ویژه به رفتار درزگیر نوارهای آب بندی EPDM معطوف شده است.
یک مدل ساختاری وابسته به زمان برای ارزیابی توانایی ضدآب طولانی مدت لاستیک EPDM مورد استفاده در اتصالات سگمنتال پیشنهاد شده است (Shi et al.2015 ).
در حال حاضر، الزامات کمی برای نوارهای لاستیکی در مشخصات طراحی وجود دارد، و درک محدودی از رابطه بین نیروهای اعمال شده و عملکرد ضد آب وجود دارد.
علاوه بر این، سازه های بتنی پیش ساخته دارای یک شیار در رابط مشترک برای موقعیت یابی نوار لاستیکی هستند (Hu et al. 2009 ) نوع شیار در سطح مشترک می تواند تغییر شکل جانبی نوار لاستیکی را محدود کند، که می تواند فشار روی نوار را افزایش دهد و توانایی ضد آب را بهبود بخشد.
انواع مختلف شیارها درجات مختلفی از محدودیت را ارائه می دهند.
بنابراین، خواص مکانیکی نوارهای لاستیکی همراه با طراحی شیار در اتصالات سازه های بتنی پیش ساخته، عناصر کلیدی در طراحی ضد آب هستند. پهنای باز اتصال نیز به عنوان یک شاخص عملکرد کلیدی در نظر گرفته می شود، زیرا ضعیف ترین بخش پوشش سگمنتال سپر است (Liao et al. 2008 ; Zhang et al. 2015 ).
به عنوان ضعیف ترین و آسیب پذیرترین نقطه در پوشش سگمنتال، مفاصل در آزمایشات مورد بررسی قرار گرفته اند (دینگ و همکاران 2013 ؛ لیو و همکاران 2015 ؛ کیانی و همکاران 2016 ).
تجزیه و تحلیل عددی (دینگ و همکاران 2004 ؛ Teachavorasinskun و Chub-uppakarn 2010 ) و مطالعات موردی (ژوئن 2011 ؛ Basnet و Panthi 2018 ).
دستگاه تست برای نظارت دقیق بر فشار نشت آب در اتصالات سگمنتال تحت ترکیبات مختلف باز و آفست طراحی شده است (Ding et al. 2017 ). Molins و Arnau ( 2011 ) یک آزمایش بار درجا و شبیه‌سازی عددی سه‌بعدی بر روی یک پوشش قطعه‌ای در مقیاس کامل برای خط متروی بارسلون ارائه کردند.
بر اساس مطالعه موردی در شانگهای، هوانگ و همکاران. ( 2017 ) دریافتند که درزهای طولی تونل مترو دارای عرض های باز بزرگ هستند و در صورت ایجاد اختلال در هزینه های اضافی غیرمنتظره، عایق رطوبتی خود را از دست می دهند.
